20

 ~~~ Niespodzianka!
Rozdział nie sprawdzony.

Miłego czytania! ~~

___________________________________________________________________

   

Mam ochotę w coś uderzyć. No bo, ja mogę zrozumieć wszystko, ale jak kurwa, ona mogła wziąć to paskudztwo? No jak? Oo, nie ja jutro jej to wszystko „ładnie” wytłumaczę. Już ja się o to postaram.

A więc, na pewno jesteście ciekawi co się stało po tym, gdy odkryłem, że Avril coś brała. Hm, no więc, zacznijmy od tego, że od razu wytrzeźwiałem. Wszystkie promile, które miałem we krwi, nagle wyparowały. Cóż, później? Później, Avril usilnie próbowała mi się wyrwać i wmówić mi że jednak nic nie brała. Przy czym zrobiła się troszeczkę agresywna. Całe szczęście, że nie ma za dużo siły i jako tako zachowywała się cicho i nie obudziła swoich rodziców. Teraz? Teraz śpi, za co naprawdę jestem wdzięczny, bo „prosiłem” ją o to od jakiś dwóch godzin. To był coś podobnego do tego, gdy próbujecie przekonać dziecko do pójścia spać. Dajecie mu mnóstwo argumentów, ale ono wie lepiej, ono ma przecież lepszy argument. Jaki? „Bo nie”.

Postanowiłem, że dzisiaj nie wracam do domu i że zostanę z Avril i ją przypilnuje, chociaż wątpię, żeby miała jeszcze ochotę gdzieś dzisiaj wychodzić, bo śpi jak zabita. Wyciągnąłem telefon i wyszukałem numer Taylor.

Od: Cameron

Do: Taylor

„Nie wracam dzisiaj do domu. Gdyby rodzice się pytali, powiedz że śpię u Matta.”

Nie zdążyłem schować telefonu, a już po chwili dostałem odpowiedź.

Od: Taylor

Do: Cameron

„ I tak wiem, że nie nocujesz u Matta. Jesteś u Avril, prawda? Zajmij się nią dobrze. Spoko, spoko, powiem rodzicom twoją bajeczkę, gdyby pytali.”

Uśmiechnąłem się do telefonu. Jednak dobrze jest mieć taką siostrę. Ściągnąłem bluzę i położyłem ją na fotelu na którym już dzisiaj spałem. Odwróciłem się do łóżka na którym spała dziewczyna i położyłem obok. Wtuliłem się do jej pleców i zasnąłem.

~~ POV AVRIL ~~

Boże, jak mnie głowa boli. Ugh i jeszcze to przeklęte słońce. Spojrzałam na okna w moim pokoju, no tak rolety nie zasłonięte widocznie wczoraj jak wróciłam z mojej „podróży”, zapomniałam je zasłonić. Przewróciłam się na plecy i spojrzałam na sufit. Starałam się przypomnieć sobie wczorajszy wieczór. Wymknięcie się z domu, pójście na most, spotkanie „nieznajomego” chłopka, palenie skręta, powrót do domu, Cameron i pustka. Chwila, chwila Cameron? Skąd on kurwa niby? O mój boże! Przecież on tu wczoraj był!

Myślałam gorączkowo, co się mogło zdarzyć wczoraj albo raczej dzisiaj w nocy. Dowiedział się, że wzięłam narkotyki? Jak tak, to kurwa, jak nie to uff. Ale debilko z czego ty się tutaj cieszysz? I tak będziesz musiała mu powiedzieć. Chociaż nie, chwila kim on niby dla mnie jest? Jest tylko moim „chłopakiem”, nie muszę mu się ze wszystkiego zwierzać. Jest twoim przyjacielem, debilko. Przyjacielem? Ja nie mam już przyjaciół. Moi wszyscy przyjaciele zginęli w wypadku samolotowym. Nie chcę mieć więcej przyjaciół. Nie zamierzam więcej razy cierpieć.

Po moich policzkach spłynęły łzy, kurwa kolejny raz płaczę. Jestem taka słaba. Skuliłam się na łóżku i objęłam moje nogi rękoma. Siedziałam w takiej pozycji parę minut, po czym postanowiłam odwiedzić moją jedyną znajomą, która raczej sama mnie nie zostawi. Wstałam i ruszyłam w kierunku drzwi od łazienki, jednak zanim jeszcze dotknęłam klamki one się otworzyły. Odskoczyłam trochę do tyłu, co spowodowało, że ból głowy jeszcze bardziej się nasilił.

~~ POV CAMERON ~~~

Gdy wyszedłem z łazienki Avril, zauważyłem ją parę centymetrów ode mnie, wystraszoną i całą zapłakaną. Moje serce za każdym razem pęka na pół, kiedy widzę ją w takim stanie. Podszedłem do niej i mocno ją do siebie przytuliłem. Ona wtuliła się we mnie jeszcze bardziej i zaczęła cicho szlochać. Nienawidzę tego, że ona tak dużo płaczę, wolę ją, jak jest uśmiechnięta. Jednak wątpię, żebym w najbliższym czasie mógł ujrzeć jej piękny uśmiech.

Wziąłem Avril na ręce i zaniosłem ją na łóżku. Sam usiadłem tak, że opierałem się o poduszki, a ją usadowiłem sobie tak, że była pomiędzy moim nogami. Wtuliłem ją w swoją klatkę piersiową i chwilę tak siedzieliśmy.

- Już cichutko, nie płacz – powiedziałem cicho, jednak mój głos nawet wtedy się załamał. Miałem ochotę płakać z nią, a to wszystko tylko dlatego, że moja księżniczka płaczę. Ona jeszcze bardziej się we mnie wtuliła, nic mi nie odpowiedziała.

- Powiesz mi dlaczego płaczesz? – spytałem cicho. Zauważyłem, że próbowała opanować swój płacz.

- To…to wszystko do mnie wraca Cameron. Cały czas mam ich przed oczami. Nie mogę się z tym pogodzić, że ich nie zatrzymałam. Dlaczego moja jebana intuicja teraz nie szwankowała, dlaczego teraz musiało się zdarzyć to co, co się zdarzyło? Kurwa, dlaczego? – wyszeptała cicho. Po tym  gdy to powiedziała wtuliła się we mnie jeszcze bardziej i jeszcze bardziej zaczęła płakać. Oparłem swój podbródek na jej głowie i zastanawiałem się jak mam jej odpowiedzieć.

- Wiesz, czasami tak jest, że osoby których kochamy odchodzą. Właściwie nie czasami, a zawsze  jest tak, że osoby których kochamy odchodzą. Ale my nie możemy się poddawać, prawda? Osoby, które odchodzą patrzą na nas z góry, stają się oni naszymi takimi aniołami. Obserwują nas i są z nami cały czas, tylko musisz w to wierzyć. Oni nie chcą abyśmy się zamartwiali, obwiniali, albo robili sobie krzywdę, w ten sposób tylko ich ranisz. – Powiedziałem i zamyśliłem się na chwilę. Avril uspokoiła się troszeczkę, ale dalej siedziała we mnie mocno wtulona. Mi to nie przeszkadzało więc przygarnąłem ją bardziej do siebie, o ile w ogóle się dało. Usadowiłem się w wygodniejszej pozycji. Wiem, że muszę podjąć rozmowę z wczoraj, ale za bardzo nie wiem jak mam się za to wziąć. Może poczekać aż sama mi powie? Postanowiłem, że zapytam o to jak już całkowicie się uspokoi, co stało się już po nie całym kwadransie. Co prawda dalej siedziała we mnie wtulona jednak już nie płakała z czego naprawdę się cieszyłem.

- Avril – zacząłem niepewnie. Ona podniosła wzrok i spojrzała na mnie. To był pierwszy raz od paru dni, kiedy patrzy mi w oczy. Dała mi znak głową, żebym dalej kontynuował. Ja przełknąłem cicho ślinę i zacząłem niepewnie – powiesz mi co wczoraj wzięłaś? – Ona podniosła automatycznie wzrok i spojrzała na mnie zlękniona.

- Skąd wiesz, że coś brałam? – Spytała cicho, ogólnie to ona od kilku dni mówi cicho, jakby bała się powiedzieć coś głośniej.

- Widziałem wczoraj twoje oczy,  miałaś nienaturalnie rozszerzone źrenice, nie pamiętasz? – spytałem, a ona tylko pokiwała przecząco głową. – Tak więc, powiesz mi?

- Paliłam skręta – powiedziała po chwili zastanowienia – ale nie pytaj, o więcej bo ci nie powiem. Na razie musi ci wystarczyć to, co już wiesz. – Pokiwałem głową na znak, że rozumiem.

- Ale Avril, obiecaj mi że już tego świństwa nie weźmiesz, okej? – Spojrzałem na nią, a ona uciekła wzrokiem od mojego – Avril, obiecaj – dodałem głośniej.

- Dobrze, obiecuje. Obiecuje, że już nigdy nie zapalę skręta – powiedziała cicho. Uśmiechnąłem się na to co usłyszałem. Przyciągnąłem ją do siebie, przytuliłem bardziej.

- Dobra dziewczynka – powiedziałem i pocałowałem ją w czoło.

Od Avril, wyszedłem jakoś dwie godziny później. Czyli do domu wróciłem około  16. Naprawdę się cieszę, że mogłem w końcu porozmawiać z nią. Mam nadzieje, że od teraz będzie już tylko lepiej.

~~ POV AVRIL ~~

Gdy Cameron wyszedł od razu wybuchłam płaczem. Dlaczego tak zareagowałam? Nie wiem, po prostu miałam potrzebę płakania i właśnie to robię. Wstałam z łóżka i poszłam do łazienki, teraz mogłam zrobić to co miałam zrobić rano, ale napotkałam przeszkodę. Weszłam do łazienki i wyciągnęłam kosmetyczkę z pod zlewu. Wyszukałam w niej małego, ostrego przedmiotu. Usiadłam obok zlewu, podwinęłam leginsy najwyżej jak mogłam i po prostu siedziałam przez chwilę i przyglądałam się żyletce. Przez myśl przebiegła mi dzisiejsza rozmowa z Cameronem. Przez chwilę miałam taką ochotę odłożyć tę jebaną żyletkę i zacząć normalnie żyć. Jednak, szybko porzuciłam tą myśl, to przeze mnie moi przyjaciele …… Więc ja muszę ponieść karę. Przejechałam żyletką po nodzę, zrobiłam kilka naprawdę głębokich ran.

Wieczorem ktoś przyszedł do domu, myślałam że to znowu Cameron, jednak się myliłam. Parę minut później, kiedy usłyszałam trzaśnięcie frontowych drzwi, ktoś zapukał do mojego pokoju. Nie ruszyłam się z łóżka nawet o milimetr, a ni nic nie powiedziałam. Jednak osoba, która stała po przeciwnej stronie nie poddawała się, po chwili usłyszałam głos.

- Avril, otwórz, chcę się tylko przywitać  - usłyszałam głos Harrego. W moich oczach pojawiły się łzy, tak bardzo chciałam go zobaczyć i się do niego przytulić, tak bardzo za nim tęskniłam. Jednak, nie chciałam żeby on zobaczył mnie w taki stanie. Podeszłam cicho do drzwi i oparłam się o nie plecami.

- Cześć Harry – powiedziałam cicho. – Przepraszam, ale dzisiaj ci nie otworzę, przyjdź jutro, albo nie, ja do ciebie przyjdę. Dzisiaj nie mam ochoty na odwiedziny, dobrze? – spytałam, a mój głos na końcu się troszeczkę załamał. Po drugiej stronie zapanowała cisza, Harry nie odzywał się przez dłużą chwilę.

- Dobrze Avril, ale masz przyjść, bo ja przyjdę po ciebie – powiedział i cicho się zaśmiał, jednak to był wymuszony śmiech. Chciał chyba poprawić mi humor za co naprawdę jestem mu wdzięczna, za jego chęci.

Później już nikt mnie nie odwiedził, nikt nie przyszedł za co naprawdę jestem wdzięczna. Wiem, że za to co teraz powiem, będziecie chcieli mnie zabić, ale właśnie w tym momencie, jestem w drodze na most. Wiem, że możecie mnie teraz osądzać, że po co tam idę, że jestem głupia. Ale mnie tam po prostu ciągnie, nie wiem jeszcze dlaczego, ale chcę się tego dowiedzieć. Weszłam na most i stanęłam przy barierce, tego chłopaka nie było. Stałam przy tej barierce i po prostu patrzyłam, na miasto, na niebo na którym zaczęły pojawiać się gwiazdy i w końcu na wodę. Wychyliłam się delikatnie z nad barierki, żeby lepiej ją zobaczyć.

- Znowu zamierzasz się zabić? – usłyszałam. Od razu odwróciłam się w kierunku, skąd usłyszałam głos. Stał tam oparty  i patrzył na mnie nonszalancko.

- A ty znowu o tym? – spytałam.

- No wiesz, skoro zawsze cię tu spotykam i prawie zawsze mam wrażenie, że chcesz się zabić, to chciałbym chociaż wcześniej wiedzieć, aby zamknąć oczy albo sobie stamtąd pójść i tego nie widzieć – powiedział z uśmiechem i zaczął się zbliżać do mnie. Stanął przede mną.

- Nie pomógłbyś mi? – spytałam i spojrzałam w jego oczy.

- Skoro chcesz się zabić i tego pragniesz, to czy ja mam prawo cię powstrzymywać? – staliśmy tak przez chwilę i patrzyliśmy w swoje oczy. – Tony jestem – powiedział i wyciągnął w moim kierunku rękę.

- Avril – odpowiedziałam i uścisnęłam jego dłoń. Gdy tylko nasze dłonie się złączyły on przyciągnął i mnie przytulił.

- Ja tak zawszę się witam, zapamiętaj – wyszeptał mi do ucha. Na moich policzkach pojawiły się rumieńce. Dobrze, że było ciemno i nie mógł tego zauważyć.

Z Tonym przegadałam, kilka godzin. Chociaż nie to jest złe określenie, raczej on mówił, a ja go słuchałam. Nie mam do niego jeszcze takiego zaufania. Zresztą, co można zauważyć od paru ostatnich dni mało mówię, prawię w ogóle. Więc gdy tylko na dworze, zrobiło się chłodniej oznajmiłam mu, że wracam do domu. Proponował mi, że mnie odprowadzi jednak się nie zgodziłam, chciałam pobyć sama i troszeczkę pomyśleć. Co mi się nie udało, bo gdy tylko przyszedł moment, że mogłam już pomyśleć  mój umysł był pusty. Nagle nie miałam o czym myśleć, do momentu aż nie pojawiłam się przy drzewie, który miał mnie doprowadzić do pokoju.

- Gdzie byłaś? – usłyszałam.  

_____________________________________________________________

~~ Taka niespodzianka dla was. 

Mam nadzieję,że się Wam spodoba ^^

Miłych wakacji. ^^  ~~~

Nowa postać :

Tony